ΩΜΕΓΑ-6 ΛΙΠΑΡΑ ΟΞΕΑ

Θα πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι, παρόλο που το λινολεϊκό οξύ είναι τόσο σημαντικό, ώστε η τέλεια έλλειψη του θα προκαλούσε το θάνατο των κυττάρων μας, όμως και η υπερκατανάλωση του μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υγείας.

Πράγματι το λινολεϊκό οξύ, που έχει ορισμένες φλεγμονικές ιδιότητες, ανταγωνίζεται για το ίδιο ένζυμο-μετατροπέα με το άλφα λινολενικό οξύ που έχει αντιφλεγμονικές ιδιότητες (το πρώτο μπορεί να μετατραπεί στο σώμα μας σε ωμέγα-6 και το δεύτερο σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα).

Έτσι, μια υπερκατανάλωση λινολεϊκού οξέος μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα ανεπάρκειας των EPA και DHA, εάν η διατροφή μας είναι φτωχή στα πολύτιμα αυτά λιπαρά οξέα και το σώμα μας βασίζεται για τη σύνθεση τους στο άλφα λινολενικό οξύ.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών επιστημόνων η αναλογία ωμέγα-3 προς ωμέγα-6 λιπαρών οξέων στη διατροφή των κατοίκων των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών είναι σήμερα της τάξεως του 1 προς 24, ενώ όταν ο άνθρωπος ζούσε σαν κυνηγός και συλλέκτης καρπών ήταν της τάξεως του 1 προς 5.

Αν λάβουμε υπ` όψιν μας ότι ο οργανισμός του ανθρώπου παραμένει βασικά αναλλοίωτος από την προϊστορική εποχή μέχρι σήμερα, τότε η μεγάλη αυτή διατροφική ανατροπή μπορεί να εξηγήσει τις επιδημικές διαστάσεις που έχουν λάβει σήμερα οι καρδιοπάθειες, ο καρκίνος, ο διαβήτης και οι άλλες εκφυλιστικές – και όχι μόνο – ασθένειες.

Φυσικά προς αυτή την κατεύθυνση έχουν συμβάλει εξίσου, αν όχι περισσότερο, και οι άλλες διατροφικές ανατροπές: η μεγάλη αύξηση κατανάλωσης κορεσμένων λιπών, η επεξεργασία των τροφών και η εξ αυτής απογύμνωσή τους από ζωτικά συστατικά (βιταμίνες, μέταλλα, αντιοξειδωτικά κλπ.) και η κατακόρυφη αύξηση των ραφιναρισμένων υδατανθράκων (άμυλα, απλά ζάχαρα), με παράλληλη κατακόρυφη μείωση των φυτικών ινών.

Ευτυχώς για τη χώρα μας, το πρόβλημα υπερκατανάλωσης λινολεϊκού οξέος δεν φαίνεται να υφίσταται για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, λόγω της εκτεταμένης χρήσης του ελαιολάδου, το οποίο περιέχει κυρίως ελαϊκό οξύ (ωμέγα-9).

Αντίθετα, τα σπορέλαια, που καταναλώνονται ευρύτατα στις άλλες δυτικές χώρες (κυρίως ηλιέλαιο, καλαμποκέλαιο, σογιέλαιο), είναι πολύ πλούσια σε λινολεϊκό οξύ. Επιπλέον, τα λάδια αυτά είναι σχεδόν πάντοτε ραφιναρισμένα, πράγμα που σημαίνει ότι έχει καταστραφεί το σύνολο σχεδόν των πολύτιμων συστατικών τους, ενώ περιέχουν και υπολείμματα των χημικών ουσιών που χρησιμοποιήθηκαν στο ραφινάρισμα.

Εν κατακλείδι, λόγω της μεγάλης διασποράς του λινολεϊκού οξέος στις διατροφικές μας πηγές, σε συνδυασμό με την ευρεία χρήση ελαιολάδου, προβλήματα, τόσο ανεπαρκούς του πρόσληψης, όσο και υπερκατανάλωσης του δεν φαίνεται να είναι κάτι συνηθισμένο στη χώρα μας.